کاش بر ساحل رودی خاموش

عطر مرموز گیاهی بودم

چو بر آنجا گذرت می افتاد

به سراپای تو لب می سودم

کاش چون نای شبان میخواندم

به نوای دل دیوانه ی تو

خفته بر هودج مواج نسیم

میگذشتم ز در خانه ی تو

کاش چون پرتو خورشید بهار

سحر از پنجره می تابیدم

از پس پرده ی لرزان حریر

رنگ چشمان تو را میدیدم

کاش در بزم فروزنده ی تو

خنده ی جام شرابی بودم

کاش در نیمه شبی دردآلود

سستی و مستی خوابی بودم

کاش چون یاد دل انگیز زنی

میخزیدم به دلت پرتشویش

ناگهان چشم تو را میدیدم

خیره بر جلوه ی زیبایی خویش

کاش از شاخه ی سرسبز حیات

گل اندوه مرا میچیدی

کاش در شعر من ای مایه ی عمر

شعله ی راز مرا میدیدی !

                                      

                                                                                          فروغ فرخزاد